Misschien is er wel meer

Mijn hele leven denk ik dat er maar één type nagelschaar is. ‘Nagelknipper’ noemden we dat thuis. Misschien is dat ook wel het meest gangbare woord. Ik heb er tot nu ook weinig hersenvermogen aan besteed, moet ik eerlijk toegeven. Gewoon zo’n klein pielig dingetje van een heel slecht snel roestend soort metaal. Met aan het einde van de duw-arm (met een paar ribbels voor extra grip) een gaatje met daar weer doorheen een koordje gemaakt van hele kleine balletjes. Alsof je in je badkamer een piepklein haakje aan de muur hebt om dit nagelschaartje aan op te hangen, aan een koordje gemaakt van balletjes. De pedi-parelketting. Dom ontwerp eigenlijk. Maar niet dom genoeg om me er ooit druk om te maken. Ondanks dat eveneens lullige en nutteloze vijltje trouwens.

Er was dus maar één type nagelschaar, dacht ik. Was vroeger al zo. Eerst toen mama m’n nagels knipte en later toen ik het zelf mocht doen. En als je volwassen bent, heb je die ook, blijkbaar. Soms, als het ding een beetje bot wordt, koop je een nieuwe en denk je er niet eens over na. Ik weet ook niet eens waar je ze kunt kopen, maar ik zou het nooit Googelen en gewoon naar de Trekpleister gaan, net zo lang rondlopen tot ik het zou zien. Ook echt zo’n ding wat in de corner store in elke stad op de wereld te verkrijgen is. Tussen de rollen schilderstape, enveloppen, schriftjes en vervaagde kindertassen van populaire tekenfilms.

Ik moet eerlijk toegeven dat ik ook weer niet zó bekend ben met het nagelschaarassortiment, maar als ik toevallig ooit, als een redacteur van een televisiequiz mij in een vlaag van verstandsverbijstering uitnodigt omdat ik enigszins een bn’er blijk te zijn, een vraag moet beantwoorden over het aantal verschillende soorten nagelschaartjes, dan zou ik, zeker als de factor tijd een significante rol speelt in de voortgang naar de finaleronde van de quiz, waarschijnlijk uit een reflex ‘één!’ roepen. En ik weet niet eens of ik gelijk heb. Ik denk het wel.

Maar nu komt het. Zoals je misschien weet, ben ik een minimalistische reiziger. De hoeveelheid bagage wordt voor elke reis zorgvuldig afgewogen. Niet letterlijk, maar mijn intuïtieve beoordelingsvermogen staat voor de reis flink op scherp. Niet alleen het aantal items krijgt er dan vies van langs. Ook het volume van de items zelf. Liever zitten kloten met van die mini-potjes dan een volledige fles zonnebrandcrème meenemen. Of beter nog: bij een inboorling kopen. En veel liever naar de lokale wasserette dan vierendertig dagen aan kleding mee terug en dan na je reis nog weekend lang dat wasrek in je kamer. Maar het nagelschaartje zit altijd in de toilettas. Nouja, toilettas… het is gewoon een ziplockzakje omdat een toilettas (hoe meer vakjes, hoe meer materiaal) te veel ruimte inneemt.

Bleek dat ik deze reis het nagelschaartje was vergeten! Helaas worden ook op reis ’s mens nagels gemaakt van keratine en dat is een eiwit dus je kunt al wel raden dat die dingen van mij door mijn bro-dieet groeien als kool. Dus ik moest een nieuwe kopen en daarvoor toog ik naar de Checkers. Dat is de Zuid-Afrikaanse Albert Heijn. Daar hebben ze nagelschaartjes.

Nouja, de climax van dit verhaal is dus dat er meerdere soorten nagelschaartjes blijken te zijn. Tenminste twee, want die bij de Checkers zijn gemaakt van stevig staal, hebben een veel mooiere vorm, liggen veel fijner in de hand en missen stuk voor stuk het pielige gaatje met het pielege koordje. En er is ook totaal geen aandacht en moeite besteed aan dat kneuzige zijwaarts bewegende vijltje.

Sam Harris vraagt zijn lezers wel eens (zich af te vragen) of je gelukkig kunt zijn voordat er iets gebeurt. Ook in dit geval nog steeds niet, maar het verwarmde wel m’n hart om te realiseren dat er meer is tussen hemel en aarde dan maar één soort nagelschaartje. En dat was voldoende voor vandaag. Misschien wel voor de rest van de week.