Krampjes

Ik heb sinds kort een baby en baby’s hebben blijkbaar geen last van krampen maar van krampjes. Zelfs als je krampen in Google intypt, gaan de zoekresultaten over krampjes.

Dat vind ik boeiend, want wie bepaalt nou wanneer het geen kramp maar een krampje is? Blijkbaar zit ‘m dat in de lichaamslengte, leeftijd of in het gewicht van het subject (of object?). Maar wie meet er nou krampjes in centimeters, jaren of kilogrammen? En waar ligt dan de grens? Blijkbaar hebben peuters al krampen en geen krampjes meer. Dus de grens ligt ergens bij 2 jaar / 15 kilogram / 85 centimeter:

Ook vreemd eigenlijk: een baby moet werkelijk janken van de krampjes, terwijl ik me niet kan herinneren wanneer ik voor het laatst heb gehuild om buikkrampen. En het lijkt me juist dat krampen heftiger zijn dan krampjes. Maar ja, een windje is misschien ook wel erger dan een wind. Of is het huilen van een baby dan niet zo veel waard? Dat die baby zich niet zo moet aanstellen? Het enige hoe een baby haar of zijn ongemak kan tonen, is door middel van primitieve klanken, waarvan huilen de meest constructieve is. Misschien jankt die baby wel om niks! Weten wij veel?

Een baby heeft krampjes omdat ze niet zo erg zijn als volwassen krampen. Dat is logisch, maar een volwassen lichaam is ook veel groter. Ik moet dan denken aan de tijd dat ik lekker veel kon eten omdat ik veel aan het deadliften was (en andersom). Dan kreeg ik soms een opmerking van een dame van nauwelijks 50 kilogram dat zij ook wel zo veel zou willen kunnen eten op een dag. Maar dat is natuurlijk ook relatief: ik kon zoveel eten omdat ik ook veel gewicht optilde. Als zij zoveel zou willen eten, moest ze ook zoveel moeten tillen. Daarom snap ik dus niet waarom baby’s, met kleine lichaampjes, krampjes hebben. Dat zijn toch net zo goed krampen? Nouja, misschien dan...

De kwestie krampjes is ook goed te vergelijken met de eeuwenoude discussie wat pijnlijker is: een trap in je zak of menstruatiepijn. Dat weet natuurlijk helemaal niemand. Ik vind het ook wel mooi dat we het niet weten. Dat er ook een optie is dat alle vrouwen zich massaal aanstellen, of juist alle mannen. Maar er is ook een optie dat het exact evenveel pijn doet. En het is op een bepaalde manier ook interessant om te bedenken dat er precies één persoon op aarde is die het meeste pijn heeft bij een trap in z’n zak en dat er ook precies één persoon heeft die de minste menstruatiepijn ervaart, maar toch denkt dat dít de pijn is die alle vrouwen ervaren. Hoeveel mensen zouden denken dat hun menstruatiepijn of hun zakpijn meer is dan die van een ander? Ik denk veel. Maar hoeveel mensen denken dat meer mensen denken dat hun pijn erger is dan die van anderen? En hoeveel mensen denken dat weer?

Ik kan niet zo goed tegen regen. Ik denk dat ik regen, en het bijbehorende natte pak, veel erger vind dan andere mensen. Maar dat kan ik natuurlijk niet weten noch meten. Misschien vinden heel veel mensen het heel veel erger dan ik, en zijn mijn regen en ik een stelletje aanstellers. Misschien kunnen andere mensen wel veel meer regenpijn verdragen dan ik.

De moraal van het verhaal is natuurlijk dat empathie niet bestaat. Hoe kun je nou weten wat de ander voelt? Je kunt je er wel een voorstelling van maken, maar exact weten kun je niet. Sterker nog: als ik empathie met mijn baby en haar krampjes zou hebben, zou ik dan ook babykrampjes moeten hebben? En zou ik daarna moeten vinden dat ze zich niet zo moet aanstellen omdat het maar krampjes zijn? Of zou ik dan juist ervaren hoe verschrikkelijk ze zijn?

Mijn conclusie na deze vragen is, als je niet kunt weten wat iemand anders nou echt voelt, dat je ook niet moet proberen om iemand niet te beledigen. Want rekening houden met iedereen is hetzelfde als anxiety. Het is je voorbereiden op alle mogelijke opties. En als je dat doet, heb je een leven vol met stress. Angst om precies te zijn, want dat is voor nu de beste vertaling van anxiety. Onrust mag ook, maar dat vind ik een minder goed woord omdat het niet chronisch klinkt.

Kortom, ik ga er maar van uit dat de krampjes van mijn baby serieus genomen moeten worden en dat we het krampjes noemen omdat we niet zo goed zijn in het inschatten van andermans ongemak. Die pragmatische instelling bevalt mij wel. Een klein beetje je best doen, maar precies genoeg om er geen chronische onrust van te ervaren.

Het is beter om te leven in de wereld zoals ‘ie is dan in een wereld zoals ‘ie zou moeten zijn.