Bitcoin is een tijdmachine
Vijf jaar geleden was ik goed aan het boeren (soms het alfabet), had ik wat gespaard en had ik mezelf wijsgemaakt dat mijn leeftijd een reden was om een huis te kopen. Dus ik probeerde het. Ik had mijn oog laten vallen op een woning in het centrum van Amsterdam, op een prachtige plek in het centrum, voor €300.000. De markt was toen al nogal verhit, dus ik bood meer dan de vraagprijs. Helaas was meer dan de vraagprijs ook niet goed genoeg want er was kennelijk iemand die meer dan meer dan de vraagprijs had geboden en dit object ging aan mijn neus voorbij.
Dan maar verder kijken. Ik werd een beetje droevig van die woningmarkt. Dan ging je op vrijdagmiddag in de schemering met 60 anderen een woning bekijken en moest je op maandagochtend voor 11 uur je bod inleveren. Ik ontmoette alleen maar ongeïnteresseerde verkoopmakelaars die zo’n appartement toch wel verkochten en logischerwijs zuchtend en nonchalant een rondleiding deden door een donkere grot in een opkomende (lees: gribus) buurt. Al snel was mijn conclusie ‘laat maar’ en bleef ik (overigens met veel plezier) huren.
Als ieder jaar de huizenprijzen met 7% zijn gestegen (in Amsterdam stijgen huizenprijze nóg sneller dan 7% per jaar), dan is die woning waar ik in 2015 een bod op deed inmiddels €420.000 waard. 40% meer. En dat terwijl ik het huis van toen niet opeens 40% gaver ben gaan vinden. Ik wil er niet 40% grager wonen. En ik ben ook niet 40% meer gaan verdienen om die hunkering te kunnen opvangen, omdat lonen worden verhoogd met behulp van de consumentenprijsindex (CPI) die netjes 1,8% per jaar is. Het probleem is alleen dat dat inflatiecijfer is gebaseerd op potten pindakaas en sokken. Daar spaar ik niet voor, daar pin ik voor.
Kortom, als je eenmaal de boot hebt gemist, ga je ‘m ook zeker niet meer halen. Behalve als je opeens door een speling van het lot ieder jaar meer gaat verdienen dan de huizenprijzen blijven stijgen. Daar ben ik persoonlijk te nukkig en te onaardig voor. Sterker nog: ik heb niet eens een werkgever. Kun je nagaan.
De oplossing kan daarom bitcoin zijn. Want het begint er aardig op te lijken dat bitcoin redelijk waardevast is en misschien iets beters. Sterker nog: je zou rustig kunnen stellen dat je dit jaar voor 14 bitcoin een huis kunt kopen voor €420.000 (op het moment van schrijven is een bitcoin €30.000 waard) en over 5 jaar kun je waarschijnlijk nog steeds voor 12 bitcoin een huis kopen (die 12 bitcoin kon je 5 jaar geleden voor €3600 oppikken). Over 5 jaar is dat huis trouwens, met dezelfde huizenprijzenstijgingen, €590.000 waard.
Bitcoin is daarom een tijdmachine. Een manier om je koopkracht te bevriezen, zodat je niet, zoals ik al jaren, achter de feiten aan loopt (en de feiten steeds verder uit zicht raken). Het is een manier om, waarschijnlijk, hopelijk, misschien, hoogstwaarschijnlijk, wie weet, ongetwijfeld, bijna zeker, iets van de verloren tijd in te halen. En dat is prachtig (denk ik).
nb ik kreeg het inzicht in deze blogpost door deze podcast
